নিয়মীয়া বাৰ্তা, ২৪ ছেপ্তেম্বৰ, ২০১৯
‘অস্তিত্বৰ সংকট’ এই এটা চিন্তাই আমাক খুলি খুলি খায়। শৈশৱ-কৈশোৰতে এইভাবে অসমীয়াক আচ্ছন্ন কৰি তোলে। আমাৰ মাজত প্ৰচলিত থুলমূল বর্ণনাটো হৈছে অসমীয়া অসমত সংখ্যালঘু হ’ব (‘অসম ত্ৰিপুৰা হ’ব’), সংস্কৃতি বহিৰাগতই গ্ৰাস কৰিব। বঞ্চনাৰ কাহিনী বা ‘মাহীআইৰ চকু’ আন এটা উপমা অসমীয়াই জন্মতে শিকে। আমাৰ কৰুণ বৰ্ণনা ইমান উপমাৰে ভৰপূৰ এনে এখন প্ৰাঞ্জল ছবি ভাহি উঠে যিখন মনত খোদিত হৈ পৰে। সংকট আহিছে বাদে আন বিৱেচনা মনলৈ আহিব নোৱাৰে। অথচ বাস্তৱ বুজাবলৈ উপমা নালাগে। যুক্তিৰে বুজাৱ নোৱৰা কথাৰ বাবেহে উপমা লাগে। ইফালে সংকটৰ ভাবে মনোবল ভাঙে - কিংকর্তব্যবিমু়ঢ় কৰি তোলে। নিৰাময়ৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় চিন্তা-শক্তিৰ অভাৱ হয়, সংকট ভাব অধিক ঘণীভূত হয়। ই এক পাকচক্ৰ। পাকচক্ৰত পৰিলে উদ্ধাৰ কঠিন হৈ পৰে। বিশেষকৈ উঠি অহা চামৰ ওপৰত কেনে ধৰণৰ মনঃস্তাত্ত্বিক প্ৰভাৱ পৰিছে, সেয়া দৰাচলতে গৱেষণাৰ বিষয়। দুবছৰমান পূৰ্বে মই ‘অসমীয়াৰ মনঃস্তাত্বিক সমস্যা’ শীৰ্ষক এটা নিৱন্ধত এই সম্পৰ্কে সামান্য আলোকপাত কৰিছিলো। ৭ ছেপ্তেম্বৰৰ ‘নিয়মীয়া বাৰ্তা’ত শ্ৰী হোমেন বৰগোহাঞিদেৱে ‘অসমীয়াৰ অন্তৰ্দ্বন্দ্ব’ ৰচনাত ‘আত্মৰক্ষাৰ সন্ধান’ কোনে দিব প্ৰশ্ম কৰিছে। ৮ ছেপ্তেম্বৰৰ ‘আমাৰ অসম’ত শ্ৰী ধ্ৰুৱজ্যোতি বৰাদেৱে সাহিত্য সভাই আগবঢ়োৱা ‘অসমীয়া’ প্ৰস্তাৱটোত বিশ্বাস স্থাপনৰ কথা লিখিছে।
